مشغول «دژخیم عشق» شدم.حین خوندن کتاب و درگیر شدن با داستان، مشغول خودم هم شدم! انگار که یکم بزرگ شدم و میتونم یه بینش متفاوت تر هم داشته باشم و ابعاد بیشتری رو بررسی کنم. چرا این همه یالوم رو دوست دارم؟ من اهل مرید و مرشد بودن کسی نیستم،پس چطور شد؟ حس کردم نیاز دارم یه دایره ای از آدم های تحسین برانگیز برای خودم بچینم و دوستشون داشته باشم و خب کی از یالوم بهتر؟ دوست داشتم پیشرفت ها و بهبودهام رو یه آدم موجهی و به شاخه ای از علم پیوند بزنم که کسی از دستم
از قد ِ زندگی خودم ناراضیم. از شرایط چیپی که دارم و شرایط ِ در حال نوسانی که هیچ بویی از پیشرفت و بهینه سازی نبردن! از اینکه بلند پروازم و رویای پرنده شدن دارم اما مثل کرم خاکی زندگی میکنم، یا میلیاردها میلیارد ذراتی که هیچ وقت نیومدن بالا آسمون رو ببینن. کی مقصره؟ دست کی بالاست؟ من،من!! در حالیکه یه دختر زیبای باهوش ِثروتمند نیستم،حس میکنم لایق هیچ چیزی هم که دارم نیستم! همه ی امکانات و داشته هایی که بدون تلاش یا حتی با تلاش به دست آوردم.
درباره این سایت